Say yes to new adventures!
Door: Miss V
Blijf op de hoogte en volg Inge
26 Mei 2016 | Verenigde Staten, Vista
Time for packing and ready for the next and final chapter!
Zo, ons studie-avontuur in Vista zit er alweer op. Onze finals zijn gemaakt, de boeken zijn ingeleverd, bijna onze hele inboedel is verkocht en de laatste dansjes in The US zijn gemaakt. Morgen verlaten we ons appartement en vertrekken we met ons hele hebben en houden naar Mohamed in La Jolla. Hij was zo gastvrij om ons een paar nachten als logé's uit te nodigen, zodat we geen hotels hoeven te boeken. Vrijdag is het namelijk zo ver: 4 dagen Sin City! Daarna staat er nog een weekje Miami nog op de planning. En alsof het allemaal nog niet genoeg is gaan we nog twee weken op road trip naar San Francisco. Daarna zit het Amerikaanse avontuur erop voor mij en word ik afgelost door familie Merry, die nog drie weekjes blijven.
Nadat papa en mama Vaes het land verlaten hadden, zat ik ff in een dip. Ik had genoten van het stukje thuis om me heen. Daar moest ik nu nog 1,5 maand op wachten. En de finals die eraan kwamen maakten het er ook niet bepaald beter op... De motivatie was ver te zoeken, net als de sfeer. Maar wij gaan nog een maand volop genieten! Christy en ik laten ons niet kennen en hebben elkaar er bovenop geholpen. Misschien wel met een beetje hulp van "the man in charge," God. We zijn namelijk naar de kerk geweest. Niet zomaar een kerk, een Rockchurch. Nou, dat hebben we gemerkt! Geen altaar, geen kaarsen, geen kerkkoor. Gewoon een podium met rockband, die liedjes zingt over God. De dienst duurde een uur. Het eerste halfuur wordt er gezongen (mensen staan ook echt met hun armen in de lucht om God te aanbidden) en het tweede halfuur wordt er gepreekt. En zoals alles hier in Amerika: Overdreven! "God heals the sick, feeds the hungry and guides the lost." Ik heb het maar met een korreltje zout genomen. De rest van het weekend stond in het teken van leren, dus dat zal ik iedereen besparen.
De rest van de week hebben we nog met de meiden van de Uni doorgebracht. We hebben gebarbecued, gehiked en afscheidsdrankjes gedaan. En de hike... Almost died! Samen met Christy en Isabelle (The Dutchies), hebben we de 3 Sister Falls beklommen. Dat had me nog wat voeten in aarde zeg! Met touwen moesten we de rotsen afdalen. Spekglaad door al het losse zand dat erop lag. Eén misstap en je lag beneden. En dat beneden zag er pijnlijk en diep uit. Niet erg bevorderlijk voor de knikkende knietjes. Maar als de rest het kon, dan moest het ons ook lukken, besloten we. Totdat Isabelle uitgleed en viel... Gelukkig had ze een touw vast, anders had ze beneden gelegen. Dan was de schaafwond op haar been een stuk groter geweest. Als ze het überhaupt had kunnen navertellen! Gelukkig kregen we hulp van een trio dat achter ons aan kwam. Vanaf nu zou het makkelijk te doen zijn. Ammehoela! Kapotmakerie, dat was het!! Ook Christy heeft een behoorlijke smak gemaakt en heeft nog steeds een blauwe bil. Maar het is ons gelukt, we bereikten de eerste waterval. Samen met Isabelle heb ik de klim gemaakt tot de derde en bovenste waterval. Wow, ongelofelijk mooi! Helaas was het water steenkoud en ik te schijterig om te zwemmen.
Maar de terugweg... Het zweet breekt me weer uit als ik eraan denk. Doodsangsten heb ik uitgestaan. Om te beginnen raakten we de weg kwijt, omdat er ontzettend veel paden waren. Sommigen waren oud en doodlopend. Ontzettend lang hebben we rondjes gelopen. En met die hitte was veel drinken belangrijk. Beetje jammer dat ons water op was... Uit nood hebben we onze drinkflessen dus maar met rivierwater gevuld. We leven nog! Bron van eeuwige jeugd misschien? ;)
We waren weer wat gerust gesteld. Totdat we op een slang stuitte. Gelukkig maar een kleintje, maar wel een teken dat we goed op moesten letten. Tot overmaat van ramp begon de zon langzaam te zakken. De paniek sloeg toch wel een beetje toe. We hebben zelfs uit wanhoop om hulp geroepen. Maar echte survivors als we waren vonden we uiteindelijk door logisch nadenken, de weg weer terug.
Opluchting! Totdat we weer bij die helling kwamen... Doodsangsten heb ik uitgestaan... Ik heb zeker 3 minuten op dezelfde plek staan jammeren voordat ik mezelf kon vermannen. "Inge stil dich neet aan, doe zuls toch noa boave motte asse vannach in dien eige bid wils sloape." Neet miemele mer klumme. En vooral niet naar beneden kijken! Ook Christy blokkeerde, maar gelukkig schoot een stel jongens haar te hulp en kwamen we veilig, gesloopt maar vooral opgelucht en trots op onszelf boven aan. Toen bracht Isabelle voorzichtig uit dat er mensen van deze berg gevallen zijn en dit niet overleefd hebben... Het is dat ik dit van tevoren niet geweten had!
Maar goed, tijd voor de volgende spannende activiteit. Samen met Marlene zijn Christy en ik naar een schietbaan geweest. Na een korte introductie hebben we met geweren en pistolen geschoten. Misschien een verborgen talent ontdekt? Met bepaalde personen in gedachten ging het me behoorlijk goed af! Haha, just kidding!
En zondag? Weer een stukje thuis op bezoek :). Fanny & Han, die een road trip langs de Westkust hebben gemaakt, kwamen even langs om te kletsen. Heerlijk!
En toen was de laatste week aangebroken. Inpakken, inpakken en nog eens inpakken! Ik kan blij zijn dat ik al een hoop aan pa & ma heb meegegeven, want anders had het nooit gepast. Gevalletje van past precies, zullen we maar zeggen.
Oh, vanmorgen hebben we een basisschool bezocht. Gewoon, leuk om een te zien uit eigen interesse. De meeste dingen komen wel overeen. En we hebben daar uiteraard ook wat spullen achter kunnen laten die we niet meer naar huis kunnen nemen, waar ze ontzettend blij mee waren.
Zo, laatste verslag vanuit Vista. Wie weet waar ik de volgende keer zit!
Las Vegas, Miami, San Francisco & vooral ook home; Here we come!!
<3
Liefs, Inge
Zo, ons studie-avontuur in Vista zit er alweer op. Onze finals zijn gemaakt, de boeken zijn ingeleverd, bijna onze hele inboedel is verkocht en de laatste dansjes in The US zijn gemaakt. Morgen verlaten we ons appartement en vertrekken we met ons hele hebben en houden naar Mohamed in La Jolla. Hij was zo gastvrij om ons een paar nachten als logé's uit te nodigen, zodat we geen hotels hoeven te boeken. Vrijdag is het namelijk zo ver: 4 dagen Sin City! Daarna staat er nog een weekje Miami nog op de planning. En alsof het allemaal nog niet genoeg is gaan we nog twee weken op road trip naar San Francisco. Daarna zit het Amerikaanse avontuur erop voor mij en word ik afgelost door familie Merry, die nog drie weekjes blijven.
Nadat papa en mama Vaes het land verlaten hadden, zat ik ff in een dip. Ik had genoten van het stukje thuis om me heen. Daar moest ik nu nog 1,5 maand op wachten. En de finals die eraan kwamen maakten het er ook niet bepaald beter op... De motivatie was ver te zoeken, net als de sfeer. Maar wij gaan nog een maand volop genieten! Christy en ik laten ons niet kennen en hebben elkaar er bovenop geholpen. Misschien wel met een beetje hulp van "the man in charge," God. We zijn namelijk naar de kerk geweest. Niet zomaar een kerk, een Rockchurch. Nou, dat hebben we gemerkt! Geen altaar, geen kaarsen, geen kerkkoor. Gewoon een podium met rockband, die liedjes zingt over God. De dienst duurde een uur. Het eerste halfuur wordt er gezongen (mensen staan ook echt met hun armen in de lucht om God te aanbidden) en het tweede halfuur wordt er gepreekt. En zoals alles hier in Amerika: Overdreven! "God heals the sick, feeds the hungry and guides the lost." Ik heb het maar met een korreltje zout genomen. De rest van het weekend stond in het teken van leren, dus dat zal ik iedereen besparen.
De rest van de week hebben we nog met de meiden van de Uni doorgebracht. We hebben gebarbecued, gehiked en afscheidsdrankjes gedaan. En de hike... Almost died! Samen met Christy en Isabelle (The Dutchies), hebben we de 3 Sister Falls beklommen. Dat had me nog wat voeten in aarde zeg! Met touwen moesten we de rotsen afdalen. Spekglaad door al het losse zand dat erop lag. Eén misstap en je lag beneden. En dat beneden zag er pijnlijk en diep uit. Niet erg bevorderlijk voor de knikkende knietjes. Maar als de rest het kon, dan moest het ons ook lukken, besloten we. Totdat Isabelle uitgleed en viel... Gelukkig had ze een touw vast, anders had ze beneden gelegen. Dan was de schaafwond op haar been een stuk groter geweest. Als ze het überhaupt had kunnen navertellen! Gelukkig kregen we hulp van een trio dat achter ons aan kwam. Vanaf nu zou het makkelijk te doen zijn. Ammehoela! Kapotmakerie, dat was het!! Ook Christy heeft een behoorlijke smak gemaakt en heeft nog steeds een blauwe bil. Maar het is ons gelukt, we bereikten de eerste waterval. Samen met Isabelle heb ik de klim gemaakt tot de derde en bovenste waterval. Wow, ongelofelijk mooi! Helaas was het water steenkoud en ik te schijterig om te zwemmen.
Maar de terugweg... Het zweet breekt me weer uit als ik eraan denk. Doodsangsten heb ik uitgestaan. Om te beginnen raakten we de weg kwijt, omdat er ontzettend veel paden waren. Sommigen waren oud en doodlopend. Ontzettend lang hebben we rondjes gelopen. En met die hitte was veel drinken belangrijk. Beetje jammer dat ons water op was... Uit nood hebben we onze drinkflessen dus maar met rivierwater gevuld. We leven nog! Bron van eeuwige jeugd misschien? ;)
We waren weer wat gerust gesteld. Totdat we op een slang stuitte. Gelukkig maar een kleintje, maar wel een teken dat we goed op moesten letten. Tot overmaat van ramp begon de zon langzaam te zakken. De paniek sloeg toch wel een beetje toe. We hebben zelfs uit wanhoop om hulp geroepen. Maar echte survivors als we waren vonden we uiteindelijk door logisch nadenken, de weg weer terug.
Opluchting! Totdat we weer bij die helling kwamen... Doodsangsten heb ik uitgestaan... Ik heb zeker 3 minuten op dezelfde plek staan jammeren voordat ik mezelf kon vermannen. "Inge stil dich neet aan, doe zuls toch noa boave motte asse vannach in dien eige bid wils sloape." Neet miemele mer klumme. En vooral niet naar beneden kijken! Ook Christy blokkeerde, maar gelukkig schoot een stel jongens haar te hulp en kwamen we veilig, gesloopt maar vooral opgelucht en trots op onszelf boven aan. Toen bracht Isabelle voorzichtig uit dat er mensen van deze berg gevallen zijn en dit niet overleefd hebben... Het is dat ik dit van tevoren niet geweten had!
Maar goed, tijd voor de volgende spannende activiteit. Samen met Marlene zijn Christy en ik naar een schietbaan geweest. Na een korte introductie hebben we met geweren en pistolen geschoten. Misschien een verborgen talent ontdekt? Met bepaalde personen in gedachten ging het me behoorlijk goed af! Haha, just kidding!
En zondag? Weer een stukje thuis op bezoek :). Fanny & Han, die een road trip langs de Westkust hebben gemaakt, kwamen even langs om te kletsen. Heerlijk!
En toen was de laatste week aangebroken. Inpakken, inpakken en nog eens inpakken! Ik kan blij zijn dat ik al een hoop aan pa & ma heb meegegeven, want anders had het nooit gepast. Gevalletje van past precies, zullen we maar zeggen.
Oh, vanmorgen hebben we een basisschool bezocht. Gewoon, leuk om een te zien uit eigen interesse. De meeste dingen komen wel overeen. En we hebben daar uiteraard ook wat spullen achter kunnen laten die we niet meer naar huis kunnen nemen, waar ze ontzettend blij mee waren.
Zo, laatste verslag vanuit Vista. Wie weet waar ik de volgende keer zit!
Las Vegas, Miami, San Francisco & vooral ook home; Here we come!!
<3
Liefs, Inge
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
