Livin' it up at the hotel California

Hotel California, 'such a lovely place' volgens de Eagles. Nou ammehoela, niet dus! Net aangekomen en nu al heimwee... Even een beetje overdrijven, maar ik mis mama met haar poetsspullen wel! Jeetje, wat een ranzig hotel. Flinke boost voor het imuunsysteem zullen we maar zeggen. Onze kamer is ongeveer 2,5m bij 3m en de douche + wc moeten we delen met de hele verdieping, waar zich zo'n 30 kamers bevinden. Gelukkig ligt onze kamer precies tegenover al deze luxe, zodat we zelfs in het donker onze kamer kunnen vinden door simpelweg de geur te volgen.

Ik zal eerst even een korte samenvatting geven van mijn avontuur tot nu toe: Huilen, meug, lang zitten, heite deukskes (insiders joke), Floyd the hero, mandjes stelen.

Afscheid genomen op Schiphol, huilen! Daar was ik slecht in, ben ik slecht in en blijf ik slecht in. Maar er was geen weg meer terug! Ready for takeoff. Grappig als je net op het laatste moment nog even appt dat je op gaat stijgen, maar dit niet geloofd wordt. Ik citeer uit een niet nader te noemen Whatsappgesprek: 'Haha. Stijgen nu op? Jullie staan nog vast aan de slurf.' Dat zou een leuk gezicht geweest zijn, want dan hadden we die slurf mee de lucht in genomen. Waar het op neer komt: Het thuisfront stond met z'n allen naar het verkeerde toestel te zwaaien en wij waren al weg! Of niet Roald ;)?

Na de eerste vlucht van Amsterdam naar Atlanta, die welgeteld 10 uur duurde, kwamen we veilig maar vooral gesloopt aan in The States. Excuses voor de late reacties op alle lieve appjes en andere berichtjes! De stoom kwam nog net niet uit mijn telefoon door de overuren die gemaakt werden zodra ik weer Wi-Fi had. Gelukkig moesten we in een eindeloze rij wachten voordat we door de douane konden, waardoor ik weer orde in de chaos der berichten kon scheppen. Super lief dat jullie allemaal aan mij gedacht hebben :).
Eenmaal bij de douane werd ons humeur flink opgepept door Floyd. Wat een top douanier. Weer huilen! Maar dit keer gelukkig van het lachen om de man, wat een held. Na nog een kort praatje konden we door naar de bus, die ons naar het motel zou brengen. De laatste appjes werden verstuurd, maar mijn ogen vielen gewoon dicht.
4:45 uur. Wake-up-call! Om half 6 moesten we klaar staan om de bus terug naar het vliegveld te pakken (huilen). Gelukkig hadden we allebei totaal geen last van een jetleg. WEEEEEELLLLL!!
Maar ons ontbijt op het vliegveld maakte veel goed. Lekker op z'n Amerikaans fourdouble pancakes eten met caramelsaus!
Grappig detail trouwens: Op de vliegvelden in Amerika staan overal mannetjes klaar die je komen vragen of ze je kunnen helpen. We hebben onze weg dus overal goed kunnen vinden.
De vlucht van Atlanta naar San Diego was minder lang: 4 uur en 58 minuten. Na 1 filmpje en een Spaanse minicursus zat deze er alweer op. San Diego, here we are! Weer zo'n aardig ventje dat ons wilde helpen door de weg te wijzen naar de taxi's. Bij de stoplichten rechts zei hij. Maar hij vergat erbij te zeggen dat hij de tweede stoplichten bedoelde. Gelukkig waren onze koffers helemaal niet zwaar en waren we totaal niet moe... Toen hij ons terug zag lopen besefte hij dat hij niet duidelijk genoeg geweest was voor die twee Hollandse blondies en liep hij het hele stuk met ons om er zeker van te zijn dat het goed kwam. We kregen een taxi aangewezen en het hotel kwam in zicht. 'Ziet er leuk uit van buiten', hoor ik mezelf nog zeggen. Wat is het gezegde ook alweer, schijn bedriegt? Nou, behoorlijk ja! En ja hoor, alweer huilen met een hoofdletter H...
Snel vluchten dan maar! Even lekker wat eten en wat boodschappen doen. En dan vooral na het boodschappen doen het mandje mee naar buiten nemen! 'Honey, you have to leave the basket here.' Oeps!

Zo, wij gaan nog even een ommetje maken en de buurt verkennen.
See you soon!

Love,
Inge